Integracja sensoryczna

Integracja sensoryczna to podświadomy proces zachodzący w mózgu (bez udziału naszej świadomości, tak jak oddychanie). Porządkuje informacje pobrane przez zmysły (smak, wzrok, słuch, dotyk, powonienie, ruch, grawitacja, pozycja ciała). Nadaje znaczenie temu, co jest doświadczane, przez selekcję informacji i wybór tego, na czym mamy się skupić (np. słuchanie nauczyciela i ignorowanie hałasu na zewnątrz). Pozwala nam celowo działać i celowo reagować na sytuacje, których doświadczamy (tzw. Odpowiedź adaptacyjna). 

Ten proces organizacji informacji sensorycznych jest fundamentem rozwoju:

• funkcji ruchowych;
• mowy;
• emocji;
• uwagi;
• zachowań społecznych;
• percepcji;
• uczenia się.

Aby następowała poprawa w organizacji ośrodkowego układu nerwowego  podczas terapii są stosowane takie ćwiczenia, które będąc właściwym „wyzwaniem” dla uczestnika terapii są stymulujące dla mózgu. Ćwiczenia muszą być dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka jednak nie mogą być zbyt łatwe  ani zbyt trudne. Ciągłe balansowanie na granicy możliwości dziecka -poprawiając organizację ośrodkowego układu nerwowego – wpływa na zmianę zachowania w sferze ruchowej i emocjonalnej, poprawę funkcji językowych i poznawczych oraz przejawia się lepszą efektywnością uczenia się. Terapia integracji sensorycznej ma postać „naukowej zabawy”, w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą.  Zajęcia z terapii sensorycznej odbywają się w formie  indywidualnej, na odpowiednio przystosowanych salach wyposażonych w sprzęt zapewniający bodźcowanie sensoryczne układu nerwowego.

DIAGNOZA PROCESÓW INTEGRACJI SENSORYCZNEJ:

Terapia integracji sensorycznej może być prowadzona po wcześniejszych kompleksowych badaniach – DIAGNOZIE, prowadzonych przez kwalifikowanych terapeutów. W skład diagnozy wchodzi: WYWIAD Z RODZICEM NA PODSTAWIE ODPOWIEDNICH KWESTIONARIUSZY, OBSERWACJA SWOBODNEGO ZACHOWANIA DZIECKA NA SALI, TESTY POŁUDNIOWO – KALIFORNIJSKIE A. J. AYRES (w przypadku dzieci powyżej 4r.ż.), oraz OBSERWACJA KLINICZNA DZIECKA. Proces diagnozy zwykle kończy się wydaniem rodzicom pisemnej opinii z badań zawierającej między innymi rozpoznanie typu zaburzeń integracji sensorycznej, zalecenia.

WYBRANE WSKAŹNIKI ZABURZEŃ INTEGRACJI SENSORYCZNEJ:

Rodzice uważnie obserwujący swoje dziecko potrafią dostrzec niepokojące objawy jego zachowania, będące przejawem zburzonej integracji sensorycznej. Mogą to być  między innymi:

• nadruchliwość, trudności ze spokojnym siedzeniem, staniem w miejscu;
• trudności z koncentracją, łatwo się rozprasza;
• częsty płacz, rozdrażnienie, problemy ze snem;
• dziecko źle toleruje czesanie, mycie zębów;
• przeszkadzają mu niektóre ubrania, narzeka na metki;
• nie lubi chodzić na bosaka;
• przejawia duży lęk przed wysokością, boi się wchodzić po schodach, nie lubi huśtawek, karuzeli, placu zabaw;
• nieumyślne wpadanie na przedmioty, meble, potykanie się, niezgrabność ruchowa, problemy z koordynacją;
• trudności z manipulacją przedmiotami, kłopoty z cięciem nożyczkami;
• trudności z opanowaniem zadań ruchowych (np. jazda na rowerze, hulajnodze);
• wycofanie, lęk przed nowym otoczeniem, trudności w interakcjach społecznych;
• słaba równowaga;
• problemy w nauce (czytanie, pisanie, rysowanie);
• dziecko szybko się męczy, sprawia wrażenie słabego.

W celu skonsultowania niepokojących objawów Państwa dziecka, zapraszamy do naszych wykwalifikowanych terapeutów.